Finn Juhl

Ojciec i ambasador duńskiego designu.

Finn Juhl marzył, by zostać historykiem sztuki, ale wychowujący go samotnie ojciec nie popierał tej ścieżki kariery i popchnął go w stronę architektury. Juhl studiował na Royal Denish Academy od Fine Arts w latach 30., kiedy to współczesny design zaczął się intensywnie rozwijać. Później, kiedy zajął się projektowaniem mebli, zawsze mówił o sobie „samouk”.

Jeszcze na studiach Juhl zaczął pracę dla Vilhelma Lauritzena, jednego z bardziej prominentnych architektów. W trakcie trwającej ponad 10 lat kariery w jego studiu realizował ważne projekty np. kopenhaskiego lotniska, ale był tak zapracowany, że nie ukończył studiów. W 1945 otworzył własną firmę. Ultranowoczesna na tamte czasy pracownia została zaaranżowana w piwniczce dużego sklepu winiarskiego. Jako totem Juhl umieścił w nim japońską papierową rybę, sugerując klientom, że mają do czynienia raczej z artystą niż typowym architektem.

Wczesne projekty Juhla powstawały w limitowanych edycjach. Jednymi z ważniejszych miejsc ich prezentacji były wystawy cechowe. W tym kontekście uważano je jednak za zbyt radykalne i spotykały się z ostrą krytyką. Kultowy i emblematyczny dla Juhla Pelican Chair nazwano zmęczonym morsem, a nawet estetycznym koszmarem. Pomimo początkowego sceptycyzmu projekty Juhla wkrótce zaczęły przenikać za granicę.

Międzynarodowa sława Juhla rozpoczęła się od wystawy, która miała miejsce w Kopenhadze w 1948 roku. Objeżdżający Skandynawię Edgar Kaufmann Jr., dyrektor MOMA w Nowym Jorku zobaczył wówczas projekty designera, które uznał za unikalne w skali światowej. To spotkanie zaowocowało wielką przyjaźnią i długofalową współpracą między projektantem a kuratorem, a także wieloma artykułami i ogólnym zainteresowaniem jego pracą w Stanach Zjednoczonych. Juhl został m.in. skontaktowany z manufakturą meblarską Hollis M. Baker, dla której zaprojektował jeden z najsłynniejszych swoich mebli — sofę Baker i stolik koktajlowy.

Mając zaledwie 30 lat, Finn Juhl został wybrany do zaprojektowania Trusteeship Council w siedzibie ONZ w Nowym Jorku. Stworzył kasetony na suficie i drewniane panele ścienne, wykładziny, krzesła, lampy i oprawy oświetleniowe. Finn Juhl otrzymał genialne recenzje za swoją pracę, a to doprowadziło do międzynarodowego przełomu. W 1951 roku Finn Juhl był projektantem wystawy Dobry Wzór w Chicago, gdzie wystawione zostały niektóre z jego własnych wzorów z kolekcji Baker. Odziedziczył tę posadę po Charlesie Eamesie, jednym z najbardziej znanych projektantów USA. Wystawa została następnie pokazana w MOMA w Nowym Jorku. W 1952 Juhlowi zlecono modernizację showroomu złotniczego Georga Jensena na Piątej Alei w Nowym Jorku. Stał się pierwszym, w którym pokazano meble Finna Juhla w USA. W 1957 roku zaprojektował kolejny salon Georga Jensena na Bond Street w Londynie, a także w Toronto i Kanadzie. Duńska ambasada w Waszyngtonie otwarta w 1960 roku powstawała również pod jego nadzorem. W 1956 roku, Scandinavian Airlines zleciło Juhlowi zaprojektowanie 33 swoich terminali w Europie i Azji.

Jak można scharakteryzować jego styl? Finn Juhl zawsze podążał własną ścieżką i był wierny sobie. Pomimo modernistycznej perspektywy, według której ?funkcjonalność jest ważniejsza niż forma i kształt, zawsze był bliżej sztuki. Dlatego idiom mebli projektanta był w sprzeczności z tradycją mebli swego czasu. Juhl dodał miękkie linie i krawędzie do kształtów drewnianych krzeseł modernistycznych, faworyzując — jak wielu modernistów — formy organiczne, nawiązujące do natury. Jego ulubionym materiałem był tek i inne ciemne gatunki, co wyróżniało go na tle innych projektantów duńskiego współczesnego designu, którzy zazwyczaj stosowali dębinę. 

Juhl bardzo mocno inspirował się — i jest to widoczne już w krześle Pelikan — twórczością abstrakcyjnego rzeźbiarza Jeana Arpa. Inną ważną inspiracją była dla niego sztuka plemienna. Krzesło Chieftain powstało pod wpływem zdjęć broni z badań antropologicznych. Jeśli chodzi o charakterystyczne elementy konstrukcyjne mebli Juhla, w przypadku krzeseł i foteli były to przesuwne oparcia i siedziska. Elementy te w przeważającej większości modeli były tapicerowane, podczas gdy elementy stanowiące konstrukcję pozostawiał drewniane. W 2000 firma Onecollection nabył wyłączne prawa do produkcji mebli Finna Juhla. Od tego czasu, firma ponownie uruchomiła szeroką gamę wzorów.